Liminal Space, Batman

Jak widzicie, mamy znowu posuchę na blogu, mimo że ten rok zapowiadał się nieźle. Jest to wina faktu, że bardziej aktywnie wzięłam się za pisanie swoich fików, a że zaczęłam pisać w dość popularnym fandomie (BNHA), to i całkiem przyzwoity feedback mi wpadł, skutkiem czego zaczęłam pisać jeszcze więcej i niestety blog mój troszkę poszedł na bok. Nie zarzucam go jednak całkowicie, nawet czytam właśnie jedną długą powieść fanfikową, którą mam zamiar tu zrecenzować kiedyś, jak ją wreszcie skończę. No i dziś też nam coś wpada.

Dzisiaj mamy fika, który wpada do recenzji z prawdziwego zdarzenia, gdyż albowiem jest świetnie napisany i niesamowicie wciągający. Może to nie jest absolutna korona koron i perła pereł, ale zdecydowanie nie zasługuje na jedynie bycie czytadłem na moim blogu.

A o co cho(dzi)? Całość, jak domyślacie się z tytułu wpisu, dzieje się w uniwersum (a raczej uniwersach) Batmana. Głównym bohaterem i osobą, przez której oczy widzimy fabułę większość czasu jest Tim Drake (Wayne). Tim pochodzi z wszechświata, w którym Damian próbuje go zabić, Jason próbuje go zabić, a cała reszta rodziny, skrzywiona przez niezwykle ponurego i skoncentrowanego jedynie na swojej Misji Batmana w żaden sposób na to nie reaguje (nie pomaga, że B. jest Zawiedziony tym, że Red Robin omal nie Zabił, co bardzo ochłodziło ich i tak już mające temperaturę betonu zimową porą stosunki). Tim za to jak najbardziej reaguje – depresją, zaniedbywaniem swojego zdrowia i bezpieczeństwa, krążącymi w podświadomości myślami samobójczymi. I na takiego właśnie Tima wpada Batman z innego wszechświata – Batman, przy którym nie można zostawić smutnego dziecka, żeby go zaraz nie spróbował adoptować. Co robi ten Batman? To, co uznaje za najlepsze rozwiązanie – wbija Timowi strzykawkę pełną środków nasennych i porywa do swojego wszechświata. Brawo, Bruce, świetny pomysł!

Tak jak już powoli chyba widzicie jest to fik niezwykle umiejętnie łączący bardzo ponure, poważne tematy z sytuacjami, które mimowolnie budzą w nas śmiech. I tak jest przez całą historię. Z jednej strony mamy realistyczne, trudne motywy, z drugiej śmiejemy się prawie cały czas. Wbrew pozorom jest to splecione w satysfakcjonujący sposób i balans ciężkiej lektury podanej w lekkiej formie jest zachowany.

Co mogę więcej powiedzieć? Niestety nie jestem w stanie powiedzieć, do jakiego stopnia to wszystko jest kanoniczne – wydaje mi się, że wszechświat, z którego pochodzi Tim chyba rzeczywiście jest jednym z istniejących w multiwersum oficjalnie wszechświatów, ale nie jestem pewna – aż tak dobrze w Batmanie nie „siedzę”, choć staram się to nadrabiać, jak mogę. Co do drugiego uniwersum, to jest tu tak dużo wyjaśniania, co tu się zadziało, że podejrzewam, że jest niekanoniczne. Na pewno nie istnieje w nim Tim.

Warto przypomnieć, choć chyba jest to jasne z recenzji, że to fik typu hurt/comfort, co niekoniecznie każdemu może przypaść do gustu, ale fabuła nie koncentruje się tylko i wyłącznie na naprawianiu psychiki Tima. Autor/ka dopisał/a też bardzo ciekawą historię ratowania tego wszechświata, który to wątek jest równie wciągający i bardzo logicznie opracowany.

Generalnie do niczego nie można się przyczepić, poza może trochę zmiennym punktem widzenia, który zmienia się czasem bez ostrzeżenia, a tego nie znoszę.

Co poza tym? Fik jest niesamowicie popularny, ponad 15 tysięcy kudosów, co stawia go w czołówce najlepszych opowiadań na ao3, więc nie jestem sama w pozytywnej ocenie.

Do niego autor/ka stworzył/a dodatkowo małą serię miniopowiadań, ale po pobieżnym przeglądzie nie mogę powiedzieć, żeby trzymały poziom historii głównej, ale można przeczytać, nie są złe.

O samej osobie autorskiej nie wiem nic, poza tym, że głównie pisze właśnie w fandomie Batmana.

Ogólnie polecam. Nie jest to może jeden z najlepszych i najgłębszych fików, jakie czytałam w życiu, ale zdecydowanie jeden z tych, z którymi bawiłam się najlepiej, mimo poważnej tematyki. I chyba jedyny, który ma zarówno tag GoodParent!Bruce i BadParent!Bruce.

https://archiveofourown.org/works/19016809/chapters/45161134